Onze gitarist Eelco was niet de enige die het nummer dit jaar naar de eerste plek in de Club Le Bon Top-20 van de jaren ’80 stemde. In deze blog probeert hij de magie van het nummer onder woorden te brengen.
“Dit nummer is blijven zitten in de muzikale rugzak van mijn jeugd. Tien was ik, toen het in Nederland, België, West(!)-Duitsland, Zwitserland en Frankrijk, de nummer-1 positie in de top-40 haalde. En 39 (!) jaar later, is het de nummer 1 in onze Top 20 van de jaren ’80.
Is het een voetnoot in de muziekgeschiedenis? Vast. In Amerika en het Verenigd Koninkrijk ga je dit nummer bijvoorbeeld niet veel terug horen op feesten en partijen. Daar was het met respectievelijk een 54e plek in de Billboard Hot 100 en 68e plek in UK Singles een marginaal succes. Jermaine Jackson vierde, met zijn broertjes, natuurlijk ook veel grotere successen. En de film waaruit dit liedje afkomstig is, Voyage of the Rock Aliens (alleen die titel al), was bepaald geen Oscar-materiaal. Pia Zadora was geen groot zangeres en een ronduit belabberde actrice. Ze won liefst vier keer een Golden Raspberry (waaronder twee keer voor ‘slechtste actrice van het jaar’) en was genomineerd voor diezelfde prijs voor slechtste actrice van het decennium én de eeuw…
En toch... Iedereen die wel eens een eighties-feestje bezoekt, herkent het enthousiasme dat van de dansvloer opstijgt als de eerste synth-tonen van dit liedje te horen zijn. Waar zit de magie van dit liedje dan in verborgen? Ik doe een poging het te beschrijven, volledig vanuit mijn eigen perspectief.
Nostalgie Allereerst: de krachtige factor ‘nostalgie’. Liedjes die voor altijd samenhangen met gebeurtenissen of gevoelens. Voor mij een hit in het rijtje: Aha-Take on Me (die clip!), Europe-The Final Countdown (die tune! die haren! die autorit vanuit Zuid-Frankrijk met The Final Countdown als Alarmschijf!), The Bangles-Eternal Flame (de eerste liefde!), OMD-Maid of Orleans (die enge clip!), alles van Doe Maar (Doe Maar!) en alles van Stock Aitken & Waterman (al die hits met op één en hetzelfde melodietje, wat knap!). Voor mij was 'When the rain begins to fall' een Romeo & Julia-moment. Van de liefde wist ik niets, maar ik voelde wel dat als mensen naar elkaar verlangen, het zo moest voelen als in deze videoclip.
Kitscherig, maar catchy Daarnaast; mijn zwak voor wat kitscherige, maar catchy popliedjes. Kitscherig hoef ik in dit geval niet uit te leggen lijkt me. Wat betreft catchy: twee super herkenbare synth-stukken (het intro en de 'vallende regen' in het refrein), de smachtende samenzang in het refrein en de hartstocht waarmee het liedje doordrenkt is. Heb ik het nog niet eens over de iconische videoclip (die pakken!) met Jackson en Zadora als leden van twee rivaliserende motorbendes. 'Samen' op de dansvloer
Dit liedje heeft wat bijvoorbeeld ook Paradise by the dashboardlight en The Time of my Life ook hebben: je bent samen op de dansvloer. Je beleeft dit liedje niet alleen! Verder weg van het dubbeltjes zoeken van de wave kun je niet raken. Je zingt tegen elkaar aan en op en gaat als het ware 4 minuten samen door de avond heen. In euforie, want zo’n liedje is het ook wel. Het verbindt, waarbij je op de dansvloer ook nog eens allerlei ‘daar valt de regen’-moves kunt maken. Soms is het ook ondefinieerbaar; waarom raakt iets je, waarom reist het ene liedje 40 jaar met je mee en het andere niet? Voor mij is dit een blijvertje en een terechte nummer 1 in onze Top-20 van de jaren '80!"
Komt dat horen op 21 december in Luxor Live!
We gaan het op 21 december niet live spelen, maar Illuster DJ-duo Clojo en Raynaey draait het natuurlijk wél! Als de nummer 1 van onze Top-20 van de jaren ’80! Heb je nog geen kaarten voor de 21e? Die bestel je, tegen schappelijke prijzen, hier.
Comments