Negen jaar oud was ik toen ik mijn eerste singletjes kocht. Toen mocht ik met mijn ouders mee naar een platenzaak ergens in het centrum van Arnhem, waar ik Rondo Russo van Berdien Stenberg (tja) en Rock and roll is King van ELO aanschafte.
Op mijn elfde had ik al flink wat singletjes en een paar LP’s bijeen geharkt. Die kocht ik inmiddels bij een kledingzaak, Marilyn, ook in Arnhem. De postzegelverzameling had ik inmiddels opgegeven; alle spaar-, heitje-voor-een-karweitje- en rapportcentjes gingen naar vinyl. Op mijn elfde hoorde en zag ik voor het eerst Take on Me van A-ha en was ik voor het eerst echt fan van een band.
Power en dramatiek En fan betekende buttons, posters sparen uit Hitkrant waar ik lid van was geworden, vlaggen op mijn kamer en kussentjes op bed. De LP Hunting High and Low, waar Take on Me opstaat, draai ik nog steeds. Take on Me is nog altijd geen straf, maar de dromerige titeltrack en vooral het monumentale The Sun Always Shines on TV zijn mijn echte favorieten. Dat laatste liedje bleek echt iets met me te doen. De power en dramatiek waardoor je voelt dat er iets wordt bedoeld met het liedje. Hetzelfde gebeurt als ik naar Sounds Like a Melody van Alphaville luister en zelfs Far From Over van Frank Stallone (de broer van) heeft het. Een drummer waarmee ik jarenlang speelde, had het altijd over ‘urgentie’. Soms voel je dat bij muziek, heel vaak ook niet. Als elfjarige zegt urgentie weinig, maar als ik het terug redeneer naar The Sun Always Shines on TV is dat wat het is! Met dat liedje verdiende A-ha het in mijn ogen al dat het een paar jaar later de James Bond soundtrack The Living Daylights mocht opnemen.
Mooie avond A-ha treedt nog altijd op. In Afas Live kun je ze op 8 november a.s. gaan zien. Mits je een kaartje hebt, want het is uitverkocht. Toen ik er een paar maanden geleden achter kwam, waren er alleen nog maar ingewikkelde tickets van meer dan 150 euro te koop. Als elfjarige had ik er waarschijnlijk een marathon heitje-voor-een-karweitje sessie aan gewaagd om er bij te kunnen zijn. Toen was ik fan. Nu hoop ik vooral dat iedereen die er wel bij kan zijn een mooie avond heeft. Zelf schenk ik op 8 november een stevig speciaal biertje in, zet Hunting High and Low en opvolger Scoundrel Days (met het prachtige I’ve been losing you!) achterelkaar op en probeer zoals altijd tevergeefs of ik de tussen de 3 en 5 octaven (de schattingen lopen nogal uiteen) van Morten Harket haal.
Heb jijzelf nou een gave muzikale 80’s herinnering? Of wil je een plaat promoten omdat iedereen deze echt MOET luisteren? Schrijf dan zelf een blog en mail die naar clublebon@gmail.com! Dan delen we jouw verhaal op onze site!
Comments