Henk van der Weijden is wereldberoemd in Arnhem en omstreken en bepaald niet onbekend in de rest van het land. Eind jaren ’80 stond hij met zijn eerste band Blastov al in het voorprogramma van Ministry, maar met Enge Buren was het echt raak. Het trio speelde het hele land plat, was origineel en muzikaal bijzonder virtuoos. Nooit vergeet ik het moment tijdens Lowlands. Een Enge Buren-show, gewoon op een grasveld, maar voor honderden mensen. Henk loert likkebaardend naar de pizzatent 50 meter verder. Dan weet je wat er volgt! ‘Ineens’ heeft hij enorm veel zin in een Pizza Calzone! Met the Brothers of Mercy brengt hij een feestelijke ode aan de donkere jaren ’80. De link met Club Le Bon is dan snel gelegd. En dus zijn we hartstikke trots dat Henk op 21 december gastmuzikant is bij onze jubileumshow! We spreken met hem over zijn onbegrensde liefde voor muziek.
Paplepelwerk Henk komt uit een bijzonder muzikale familie. Vader speelde trompet en drums, moeder mondharmonica en met zijn oudere zus luisterde hij naar vele soorten muziek. “Er werd ook veel gezongen thuis. Het was echt paplepelwerk. Op zesjarige leeftijd schreef ik al ergens op dat ik zanger wilde worden. Ik speelde mondharmonica, gitaar en blokfluit, later drums maar zingen was het wel voor mij. Mijn eerste singletje was ‘Hup daar is Willem met de waterpomptang’ van de Fabeltjeskrant, mijn eerste album Heroes van David Bowie. Ik was toen zo jong, dat het eigenlijk niet paste, maar ik vond Bowie fascinerend en Heroes echt heel mooi. Daar ligt de oorsprong voor de muzieksmaak die ik later heb ontwikkeld.”
Muzikale kameleon In de ‘80s zat Henk op de middelbare school. “Ik was gek van ska. The Specials, Bad Manners, The Beat, allemaal geweldige bands. The Police kwam op, die eerste twee platen heb ik ook grijs gedraaid. Ik was altijd met muziek bezig, luisterde veel naar de vroege UB40, B-52s en Kraftwerk, dat vond ik echt briljant. Ik groeide verder op en toen kwam de new wave. Joy Division, New Order en vooral the Smiths. Toen ik van school was getrapt, draaide ik de hele dag ‘Heaven knows I’m miserable now’. Verder ook industrial van Front 242, Skinny Puppy, maar ook Cabaret Voltaire. Lekker obscuur allemaal. Maar ja, ook funk en (dub)reggae en de latere acid eind jaren ’80 vond ik interessant. Ik ben eigenlijk een muzikale kameleon. Alleen the blues doet me niet zoveel.” Het publiek in Na jaren ontdekken en luisteren, lonkte het podium. “Richting het einde van de jaren ‘80 had ik mijn eerste eigen bandje, Blastov, dat was een combinatie van new wave en electro. Tijdens ons eerste optreden denderde ik het podium af, zo het publiek in. Na het optreden, in de kleedkamer, keek de band me met verbazing aan: ‘Jezus, wat gebeurde daar nou!’ Ik wist het zelf ook niet. Het voelde alsof ik dat moest doen. We speelden in het voorprogramma van bands waar ik toen zelf naar luisterde, zoals Ministry. Best bizar! Bands waar ik nu nog naar luister, en dat doe ik meestal tijdens het koken, zijn heel divers. Van Fat Gadget, Grace Jones tot Kraftwerk. Maar ook naar de nieuwere bands zoals Trentemoller uit Denemarken en de jonge gasten van BDRMM, Bedroom, uit Engeland. Dat is nieuw, maar het is alsof je naar het begin van de the Cure luistert!” Dansende mannen Uiteindelijk kwam al de liefde voor obscure ‘80s muziek samen in de band Brothers of Mercy. “De organisatie van Paaspop vroeg ons ooit om daar iets met new wave te doen, in de ‘Loco Arena’, gerund door de jongens van de Loco Loco Discoshow. Met Enge Buren hebben we toen een drummer en gitarist erbij gezocht om new wave-dingen live te spelen. Toen we begonnen, stonden er allemaal jonge gasten in het publiek. Die keken ons met grote ogen aan. Joy Division, Killing Joke, The Cure… Best leuk, maar ook heel donker en onbekend. Tijdens het optreden zagen we ze vertrekken en er kwamen allemaal 35-plussers de tent inrennen. Die stonden allemaal mee te blèren. Hilarisch! Na afloop dachten we: moeten we dit niet blijven doen? Het is prachtig om mensen vanaf het podium uit hun plaat te zien gaan. We doen bekende jaren ‘80-hits maar ook hele obscure dingen. Als mensen het dan wél kennen, gaan ze helemaal los. TC Matic bijvoorbeeld. De manier van dansen, het dubbeltjes zoeken, zoals dat in the Move in de jaren ’80 ging. Als je dat nu doet, kijken ze je aan van ‘wat is die gast aan het doen’. Maar als we met the Brothers spelen, dan kan het! Ik houd van het contact met het publiek. Het idee van ‘wauw, je doet het samen’. Dat moment dat je ziet dat mensen er zin in hebben. En blij worden van muziek die in de jaren ’80 heel ‘doom’ was. Er dansen ook heel veel mannen bij onze optredens. Muziek is emotie en moet raken, de herinnering speelt uiteraard ook een belangrijke rol!” Gaan voor een mooi feestje! Henk heeft zin in 21 december. “Ik hoop dat het een lekker feest wordt, lekker meezingen en meedansen. Dat we een gevoel van saamhorigheid bereiken, dat hoop ik te zien. (lachend) Het lijkt wel politiek! We gaan voor een mooi samen-feestje, waarbij de flow van het podium overslaat naar de zaal. En dat komt vast goed als ik zie wat jullie er allemaal aan doen. Ik heb er nu al zin in en vind het hartstikke leuk om mee te doen!”
Nog geen tickets? Je bestelt ze hier. Leuk als je erbij bent!
10 jaar Club le Bon en we pakken uit!
Comments