Hein Nijenhuis was de eerste zanger van Club Le Bon en kan op 20 december, exact 5 jaar en 364 na onze eerste repetitie, natuurlijk niet ontbreken in Luxor Live. Maak kennis met Hein, alias Heindrew Ridgeley!
Hij is, zoals hij het zelf graag mag zeggen, opgericht in 1974. De einddatum is vooralsnog niet bekend. Hij is opgegroeid in het Land van Maas en Waal en woont in Nijmegen. Zijn hele leven is hij al bezig met muziek. Het is hem met de spreekwoordelijke paplepel ingegoten, aangezien zo’n beetje zijn hele familie in de plaatselijke fanfare actief was. Hij startte zijn muzikale speurtocht in de lokale drumband, waarna Hein tot zijn veertiende speelde op hoorn en altsax.
Grootste passie
Hein: “Toen verliet de muziek me een aantal jaren, maar bij je grootste passies kom je altijd weer terug.” Hein begon te zingen in een jongerenkoor. Hij belandde in een feestorkest en proefde het zoet van een groot optreden toen hij mocht invallen op bekkens tijdens een groot Euro 2000 festijn in Arnhem. Hij pakte zijn blaasinstrumenten weer op en ging ook trombone en tenorsax spelen. Inmiddels zingt hij alweer 20 jaar ik koren, momenteel bij Switch in Nijmegen waarmee hij een dag na dit interview De Doelen in Rotterdam nog even op zijn kop gaat zetten!
Zanger met witte vlag Hein: “Muziek is mijn voeding, zeg ik altijd. En dan in brede zin: muziek beluisteren, concerten en festivals bezoek, zelf muziek maken; het is er altijd en dat zal nooit verdwijnen.” Zijn eerste kennismaking met populaire muziek was eind jaren ’70. “Ik heb twee oudere zussen en zodoende kwam dat snel tot me. Het trok direct mijn aandacht. TOPPOP en later countdown op Tv… Mijn eerste concert was Doe Maar aan de Waal in Tiel. Ik was toen pas negen jaar oud. Mijn ogen gingen pas echt open in de vroege jaren ’80, toen er ineens een zanger op een podium stond met een witte vlag. Die zanger sprak de legendarische woorden: this song is not a rebel song, this song is Sunday Bloody Sunday. Bono was mijn held! Sunday Bloody Sunday zat met The Reflex van Duran Duran bij de eerste singletjes die ik kocht. U2 ben ik altijd blijven volgen, al verflauwde het wat ten tijde van Achtung Baby. Afgelopen december ben ik in Dublin geweest, heb daar het museum bezocht en ben langs de huizen van Bono en the Edge gewandeld. Bij Bono ging het hek open; ook hij gebruikt blijkbaar wel eens een loodgieter.”
Feest der herkenning “Duran Duran voelde ik in die tijd wat minder, maar dat is nu wel anders. Ik draai het wekelijks, vaak van oud of nieuw gekocht vinyl. Mijn idee was ooit om alleen jaren ‘80 platen aan te schaffen, maar nu ligt er ook gewoon nieuw vinyl op de platenspeler.” Hein blikt terug op de eerste repetities met Club Le Bon, in december 2013. “Toen was ik inderdaad de eerste zanger. We repeteerden toen nog zonder toetsenist, met z’n vijven, en ik herinner me dat het bier rijkelijk vloeide. We repeteerden bij drummer Jago in de achtertuin, in een gezellige oefenruimte. Ik vind het super leuk dat het vijf jaar en 364 dagen na onze eerste repetitie dan toch gaat gebeuren en dat ik live met Club Le Bon op het podium sta in Luxor Live! Ik laat het graag over me heen komen en ga tevreden het podium af als op dat moment alles wat ik dan belangrijk vind voor mijn gevoel klopt. En dat verandert nog heel vaak tot 20 december. Dus tegen iedereen die dit leest, zeg ik: kom het gewoon ervaren dan krijg je het beste antwoord. Het wordt sowieso een prachtavond. Leuke jaren ‘80 muziek, veel grote hits natuurlijk, dus het wordt sowieso een feest der herkenning, maar ook afgewisseld met minder mainstream dingetjes. Dat maakt het voor mij juist interessant!”
Comments